WAARSCHUWING: inhoud niet voor gevoelige zielen
Vroeger dacht ik dat enkel boeddhisten aan niks konden denken. Die denken vaak aan niets. Je moet dat trouwens eens proberen: eens aan niets denken. Gaat niet hé. Je denkt toch altijd aan iéts. Maar de laatste tijd betrap ik mezelf er vaak op dat ik dus werkelijk minutenlang aan niets zit te denken. In mijn auto vooral. Als ik van school kom. Plots sta ik dan haast thuis en herinner ik me niks van de route die ik zonet genomen had. Had ik dan de hele tijd op automatische piloot gereden? Je kan dat gevaarlijk noemen. En inderdaad bij veel dingen die ik uitvoer denk ik tegenwoordig niet meer na. Zo niet mij. Vroeger dacht ik over àlles àlles àlles. Ik had OVERAL m'n mening over.
Ik ben bang, beste mensen, dat ik afgestompt raak. M'n grootste vrees ever is dat ik afgevlakt raak, niet meer kan voelen. Ook mijn gevoel vr empathie lijk ik te verliezen. De dingen lijken mij niet meer te deren en alles lijkt zomaar aan mij voorbij te gaan. Het is al een tijdje geleden dat ik nog eens bij iets stil gestaan heb. Damn, en nochtans ik HAAT oppervlakkigheid. Maar dat is wat ik momenteel ben: oppervlakkig.
Ik heb al twee weken pathologie. Dit betekent elke voormiddag in een grote donkere snijzaal beestjes aan flarden snijden en elke namiddag ruiken naar formol en rot vlees. Ok ik vertel het mss te wreed: elke voormiddag beestjes autopseren om een doodsoorzaak te vinden. Ik ben nog blij dat ik het bij kleine huisdieren mag houden. Het fijnere werk. De rest is slagerswerk. Na 7 jaar op lijken te staan klooien, is ook hier alles een routine geworden. De laatste stap van de autopsie, het onthoofden en scalperen, vond ik vroeger toch echt iets walgelijk. Ik stond altijd te denken: moest iemand zò aan mijn overleden hond z'n hoofd staan te rukken, ik vermoord die. Nu sta ik zelf als een halvegare aan zo'n hoofd te rukken. Das trouwens géén sinicure, om het hoofd eraf te krijgen. Als het na veel gepruts niet lukt, hebben we nog altijd de Johan, de man van het zwaardere werk, de redder in nood. Hij scalpeert ook de hoofden met zijn speciale zaagmachine. Een levensgevaarlijke machine. Ik heb al eens geteld, de Johan heeft nog al zijn vingers, sjiek sjiek. Maare dus, vroeger als 1ste/2de master nog blij als we om 10 u wegmochten en dat werkje dus niet moesten doen. Nu stond ik daar met zo'n kopje klaar om aan Johan te geven. Ik sta nochtans al twee weken daar met zo'n kopje. En plots, vanmorgen begon er een stem out of the blue megaluid in mijn hoofd te schreeuwen: "WHAT THE HELL sta ik hier met het kopje van Fifi in mijn handen???" "Waar zijt ge gvd mee bezig????". Ik zag Johan een beetje raar kijken, volgens mij moet ik heel kwaad naar hem gekeken hebben. Tot ik weer heel gefascineerd kwam door een abnormaliteit in de hersenen van het koppeke.
Maar toch stond ik er dus weer ffkes bij stil, wat goed is. Wat niet goed is, is immuun worden aan zo'n dingen. Aan bloed bijvoorbeeld ofzo. Dat is geen horror voor mij. Dan zie ik elke dag horror. Er is zo iets zo iets horror aan onze afvoerputjes in de snijzaal. Het moet toch allemaal ergens naartoe vloeien he. Wel als er massaal veel bloed van zo'n verbloed paard ofzo in zo'n putje vloeit dan overstroomt er terzelfdertijd een ander putje aan de andere kant van de snijzaal. Precies een bloedfonteintje haha en zo *borrel borrel*. Ik zweer het, dé lokatie voor een goede horrorfilm.
Of het slachthuis! Een vriendin-collega-dierenarts heeft onlangs een enorme snee in haar kin opgelopen. Van uit te schieten met een mes toen ze aant keuren was. Nadat er een paar dode veeartsen waren bij het keuren, hebben ze nu van die metalen 'harnasjes' ter beschikking om u lichaam te beschermen. De helft gebruikt dat natuurlijk niet he. Dom. Maarja je kan moeilijk zo een harnas over u hoofd trekken he. Tis zou nochtans niet slecht zijn, ge ziet het wat er van komt.
Anywayyyy! Derna was het dus les. Saai én een emotionele uitputtingsslag omdat ik&mn vriendin nog steeds ruzie hebben met een andere vriendin. Er zijn weer vieze blikken en grove woorden uitgedeeld :s. En dan kom je dus leeg en hersenloos thuis. En dan ziet ge weer die stapel boeken liggen die u bijna opeten. En dan MOET MOET MOET ik eerst een uurtje naar mijn ondertussen grijsgedraaide cd van the strokes luisteren. Naar nummertje 3, I don't feel better when I'm fucking around. Of naar nummertje 5, on the other side on the other side noone is waiting for me, I hate them all, I hate them all, I hate myself for hating them. Dat zijn zinnetjes eruit he, niet de titels. En dan kan ik mijn kwaadheid (?die van ? komt) daarin kwijt. En dan denk ik:
Julian Casablancas trouw met mij enzo. Muziek heelt. Bloggen heelt :). En dan ben ik weer genezen, heb ik terug gevoel. En dan mag de volgende dag terug aanbreken.
