Even over relaties. Langdurige relaties. Nooit gedacht, toen ik nog vrijgezel was, dat een relatie uit zovele fases bestond. Ik dacht toen stomweg: een relatie is elke dag zot van elkaar lopen en elkaar elke dag even graag zien. Gelijkmatig in 1 lijn. Een relatie was 3 jaar geleden volledig nieuw voor mij. Een experiment. Want elke situatie waar je je voor het eerst in bevindt, is in zekere zin een experiment, al heeft dit woord een ietwat negatieve bijklank, niet (zo van 'schat, met u in het begin, dat was een experiment'). Goed, een experiment wordt iets serieuzer en je ontdekt en ontdekt. Je begint echt om die ene persoon te geven meer dan je ooit dacht te doen. Uiteindelijk ga je van die persoon gaan houden. Verrassend. Normaal gaan die dingen niet zo vlotjes bij mij, dacht ik. Gevoelens volledig zoals beschreven in boekskes, tis dus toch waar wat ze zeggen. Over de liefde enzo. Neen tis nog beter. En dan komt er eens een downmomentje. Opnieuw verrassend. Oei, geen rechte lijn meer. Nieuwe ervaringen en nieuwe gevoelens. Eens het downmomentje uitgeworsteld, dan komt de mooie upper. De upper upper. Fantastisch met zn 2 is het dan. Naarmate de tijd vordert, kom je vervolgens in nog meer fases terecht, echt super boeiend zo'n relatie. Ikzelf zit nu bijvoorbeeld in zo'n fase (de meest leuke) waarin ik mijn lief her-ontdek. Natuurlijk zijn er nog talloze dingen die ik gewoon, ontdek, maar her-ontdekken dat iets op een ander niveau, it's my favourite part. Oude gevoelens komen weer van achter het hoekje piepen en sluiten terug netjes aan bij de permanent aanwezige gevoelens. En dan denk ik iedere minuut: wat een fantastisch lief heb ik wel niet. En dan onnozel dromend zitten glimlachen als hij even niet kijkt. Het voelt extreem goed je goed te voelen bij iemand. En extreem slecht een gemis te voelen als die er niet is. Ik ben ook bang voor verdriet. Verdriet, ook los van relaties. Tijdens mijn 23 jarig bestaan, heb ik nog nooit een groot verdriet gekend. Eigenlijk waaw, dat ik daar al zolang van bespaard gebleven ben. Nog nooit dat wil zeggen in de toekomst ooit. Want wie blijft er nu tijdens zijn hele leven lang bespaard van groot verdriet. Kan toch niet. Maar goed, even verder over relaties. Ik vraag me af in welke fase mijn ouders zitten. De miljoenste misschien. Op 15 juli waren ze 25 jaar getrouwd en eind augustus geven ze een groot feest. En ik ben zo blij dat ze één van die zeldzame paren zijn die nog bij elkaar zijn. En hoe! :D
Ondertussen is het 0:46 u en ik kruip nu in mijn bed. Morgen zal ik dit stuk tekst, geschreven in een onhelder moment (moeeeeeeee), herlezen en schrikken van mezelf. Ah, ik schrik zoveel van mezelf, so be it. Slaapwel!!!
xxx