Even over relaties. Langdurige relaties. Nooit gedacht, toen ik nog vrijgezel was, dat een relatie uit zovele fases bestond. Ik dacht toen stomweg: een relatie is elke dag zot van elkaar lopen en elkaar elke dag even graag zien. Gelijkmatig in 1 lijn. Een relatie was 3 jaar geleden volledig nieuw voor mij. Een experiment. Want elke situatie waar je je voor het eerst in bevindt, is in zekere zin een experiment, al heeft dit woord een ietwat negatieve bijklank, niet (zo van 'schat, met u in het begin, dat was een experiment'). Goed, een experiment wordt iets serieuzer en je ontdekt en ontdekt. Je begint echt om die ene persoon te geven meer dan je ooit dacht te doen. Uiteindelijk ga je van die persoon gaan houden. Verrassend. Normaal gaan die dingen niet zo vlotjes bij mij, dacht ik. Gevoelens volledig zoals beschreven in boekskes, tis dus toch waar wat ze zeggen. Over de liefde enzo. Neen tis nog beter. En dan komt er eens een downmomentje. Opnieuw verrassend. Oei, geen rechte lijn meer. Nieuwe ervaringen en nieuwe gevoelens. Eens het downmomentje uitgeworsteld, dan komt de mooie upper. De upper upper. Fantastisch met zn 2 is het dan. Naarmate de tijd vordert, kom je vervolgens in nog meer fases terecht, echt super boeiend zo'n relatie. Ikzelf zit nu bijvoorbeeld in zo'n fase (de meest leuke) waarin ik mijn lief her-ontdek. Natuurlijk zijn er nog talloze dingen die ik gewoon, ontdek, maar her-ontdekken dat iets op een ander niveau, it's my favourite part. Oude gevoelens komen weer van achter het hoekje piepen en sluiten terug netjes aan bij de permanent aanwezige gevoelens. En dan denk ik iedere minuut: wat een fantastisch lief heb ik wel niet. En dan onnozel dromend zitten glimlachen als hij even niet kijkt. Het voelt extreem goed je goed te voelen bij iemand. En extreem slecht een gemis te voelen als die er niet is. Ik ben ook bang voor verdriet. Verdriet, ook los van relaties. Tijdens mijn 23 jarig bestaan, heb ik nog nooit een groot verdriet gekend. Eigenlijk waaw, dat ik daar al zolang van bespaard gebleven ben. Nog nooit dat wil zeggen in de toekomst ooit. Want wie blijft er nu tijdens zijn hele leven lang bespaard van groot verdriet. Kan toch niet. Maar goed, even verder over relaties. Ik vraag me af in welke fase mijn ouders zitten. De miljoenste misschien. Op 15 juli waren ze 25 jaar getrouwd en eind augustus geven ze een groot feest. En ik ben zo blij dat ze één van die zeldzame paren zijn die nog bij elkaar zijn. En hoe! :D
Ondertussen is het 0:46 u en ik kruip nu in mijn bed. Morgen zal ik dit stuk tekst, geschreven in een onhelder moment (moeeeeeeee), herlezen en schrikken van mezelf. Ah, ik schrik zoveel van mezelf, so be it. Slaapwel!!!
xxx
6 opmerkingen:
Is niet alles gefaseerd? :) School? Werk? relaties? vrijgezel zijn?
Het rare is dat je meestal niet op het moment zelf beseft dat je een andere fase instapt. Alleen na een tijdje merk je plots dat je in een andere fase zit. Je doet plots andere dingen, je voelt andere dingen en plots merk je dat je heel langzaam ergens anders bent binnengestapt.
Zo ook bij relaties. Neem ik toch aan. Ik kijk gelukkig altijd goed en steek zo veel op, anders zou ik hier natuurlijk mooi met mijn mond vol tanden zitten :) Colgate-frisse tanden, dat wel. Maar toch :)
En over dat groot verdriet. Goh, ik denk dat dat ook veel met jezelf als persoon te maken heeft, hoe je daarmee omgaat. En je weet ook niet echt hoe je gaat reageren op zo'n dingen. Ik heb bijvoorbeeld helemaal anders gereageerd op het overlijden van mijn grootvader of op het overlijden van mijn nicht dan ik dacht. Vroeger dacht ik ook dat ik veel emotioneler zou zijn. Tijdens de begrafenissen dacht ik ook: zou ik hier eigenlijk niet moeten zitten wenen? Iedereen weent, behalve ik. Maar dat is hoe ik ben. Dat heeft niks met mannelijke trots te maken, integendeel zelfs. Ik ben ook iemand die absoluut geen behoefte heeft om naar een kerkhof te gaan. Maar dat neemt niet weg dat ik nog wekelijks aan hen denk, meestal zelfs heel happy gedachten.
Verdriet is een heel subjectief iets in mijn ogen, maar het is niet iets waar je bang hoeft van te zijn. Dat is wat ik er toch van heb geleerd :)
groet,
Tom
Langs de ene kant moet ge u gelukkig prijzen dat ge nog geen groot verdriet hebt gekend, langs de andere kant leert ge groot geluk beter appreciëren als je groot verdriet hebt gekend.
is dat al 3 jaar? G'oh ik heb u leren kennen toen het juist aan was, want ik had net achter het net gevist :'(
Prachtige blog. Heb hem toch enkele keren netjes herlezen. En hij blijft prachtig. Niet alleen omdat ik wel hetzelfde 'voel', maar ook omdat het zo mooi weergeeft hoe de werkelijkheid eigenlijk is. Veel te veel peepjes tegenwoordig laten zich, en dan zeker niet bewust, misleiden door pracht en praal van 'hoe fantastisch' de wereld, een vriendin, een persoon, je lief toch wel niet is. En later worden al die dingen 'werkwoorden', omdat men meent dat men erin moet 'investeren' opdat het allemaal goed zou gaan. Ik denk helemaal anders. 'Investeren' in iets? Neen, ik laat de dingen op me afkomen zoals ze zijn. En ik reageer erop zoals ik op dat moment 'moet' reageren vanuit mezelf, omdat het zo bij me past. En met dat realistische beeld voor ogen, een experiment zoals jij dat zo mooi noemt, gaan we rustig stapjes verder. En ontdekken we telkens nieuwe dingen. Van de wereld. Van onszelf. Van anderen. En dàt is voor mij échte liefde. En het échte leven (want ja, Tom, ook in mijn ogen zitten die fases zowat overal). Ups and downs. En alles nemen zoals het komt, zonder de 'effortdruk'. Een experiment... dat een leven wordt. Prachtige blog.
Zwaar verdriet heb ik echter al wel regelmatig mogen meemaken. Mijn volgende onweer wil ik met plezier doorschuiven naar kandidaten die onder het mom 'we leren ervan' een lap willen geven op de traantjes ;-) Wie wil? ;-)
Ook al zijn die fases doodnormaal, ik ben blij ze op deze manier nog eens te mogen aanschouwen.
Het doet nadenken, dat wel, en geeft de kans wat dingen recht te trekken die we anders uit het oog verloren.
Ja, u maakt een dankbare vrouw van mij.
Thanks !
bedankt voor de mooie reacties! het verwondert me altijd dat hetgene wat ik ervaar ook door anderen ervaren word. Ik denk altijd dat ik alleen ben die dit/dat voelt. Maar blijkbaar totaal niet. Ik geniet ervan om jullie reacties te lezen :)
@ tom: idd, alles is gefaseerd, ook de liefde. Bizar eigenlijk dat zelfs zoiets ongrijpbaar gefaseerd verloopt.
En voor verdriet..ben ik al iets minder bang geworden. Hoort bij het leven en ik leg me neer bij het leven ;)
@ Trits: nagel op de kop: ik bekijk echt alles van in het begin realistisch, misschien te.
En het is waarschijnlijk door dat ge al enkele verdrietsvijvers doorzwommen hebt dat jij zo sterk overkomt (overkomt, ik ken jou tenslotte helemaal niet) en wat ik denk is dat je bij een volgend verdriet niet zo snel van je sokkel geblazen wordt als bij het vorige. Positief dus.
@ sg: ja 3 jaar en euh enkele maanden ondertussen. Onvoorstelbaar he. dit had ik dus nooit op voorhand gedacht
@ noalinne: hehe graag gedaan, ik ga u blog es moeten checken (als je er een hebt) want ik word altijd curieus naar iemand nieuw die op mijn blog reageert :)
bedankt voor de mooie reacties! het verwondert me altijd dat hetgene wat ik ervaar ook door anderen ervaren word. Ik denk altijd dat ik alleen ben die dit/dat voelt. Maar blijkbaar totaal niet. Ik geniet ervan om jullie reacties te lezen :)
@ tom: idd, alles is gefaseerd, ook de liefde. Bizar eigenlijk dat zelfs zoiets ongrijpbaar gefaseerd verloopt.
En voor verdriet..ben ik al iets minder bang geworden. Hoort bij het leven en ik leg me neer bij het leven ;)
@ Trits: nagel op de kop: ik bekijk echt alles van in het begin realistisch, misschien te.
En het is waarschijnlijk door dat ge al enkele verdrietsvijvers doorzwommen hebt dat jij zo sterk overkomt (overkomt, ik ken jou tenslotte helemaal niet) en wat ik denk is dat je bij een volgend verdriet niet zo snel van je sokkel geblazen wordt als bij het vorige. Positief dus.
@ sg: ja 3 jaar en euh enkele maanden ondertussen. Onvoorstelbaar he. dit had ik dus nooit op voorhand gedacht
@ noalinne: hehe graag gedaan, ik ga u blog es moeten checken (als je er een hebt) want ik word altijd curieus naar iemand nieuw die op mijn blog reageert :)
Een reactie posten