Ik heb zo het gevoel dat ik nu een periode inga waarin ik het hard zal te verduren krijgen. En dan bedoel ik niet met school ofzo (daar is het ook hard tegen hard, maar zo heb ik het graag, zo leer je het meest). Nee ik heb het over mensen die ik heel graag zie. Hoe komt het dat zo veel jonge mensen niet gelukkig zijn? Niet met zichzelf, niet met hun studie,het moeilijk hebben om keuzes te maken, bang voor de toekomst, geen zelfvertrouwen, zichzelf niet mooi vinden, zoekende, in de put, zich een loser voelen, geen relatie vinden (en niet inzien dat dit géén must is),...Zoveel mensen rondom mij zie ik hiermee worstelen. Mensen die zo dicht bij mij staan en waarvan ik het totaal niet doorhad. Dat ze ongelukkig zijn. Ok, iedereen heeft wel eens zo'n fase, ik heb de mijne ook gehad, maar wat als ze blijft duren? Of zich uit in verschrikkelijke dingen? En hoe moet je zo'n mensen helpen? Depressie is een ziekte, las ik nog bij shrink. Wel de 3 mensen waarover ik het heb, hebben alvast dezelfde symptomen. En ze zijn in behandeling bij buitenstaanders. Misschien niet slecht. Ik geloof dat dit de enigen zijn die kunnen helpen. Ik vind het gewoon erg jammer dat ik niet kan helpen. Ik weet zelfs niet hoe ik er moet op reageren. Ik wéét het ook nog maar net, ben ik dan zo blind geweest. Het enige wat ik kan doen is me verder 'goed' houden en trachten helder te blijven denken. Gewoon mezelf zijn en openstaan voor een babbel. Als ze er klaar voor zijn...
3 uur geleden
10 opmerkingen:
Je moet je zeker nergens voor schuldig voelen omdat je niets doorhad, velen met een depressie laten het ook niet merken. En als zij je niets vertelden over hoe zwaar ze het hebben/hadden dan is het heel erg moeilijk om te weten wat er in hun hoofd omgaat.
Zoals je zelf al zei, is nu voor hen klaarstaan al een groot hulp voor hen...tracht hen dan vooral veel begrip te geven wanneer ze naar je toe komen voor een babbel.
Als ervaringsdeskundige op dat gebied, kan ik wel enkele tips meegeven. Want zoals je wel weet heb ik ook zo'n periode meegemaakt.
Eerst wil ik wel iets zeggen over dat je niet ziet dat iemand ongelukkig is. Wel, in mijn geval zag in eerste instantie dat ook niemand hoor. Ik zat ook met twijfels, niet wetend wat de toekomst mij zou brengen. En in een eerste fase ben je daar vooral op jezelf mee bezig. Meestal als je alleen bent. 's Avonds in je bed is zo'n typisch moment. Van mij was dat toch zo. De moment dat ik bij vrienden was, verdwenen die twijfels en muizenissen altijd meteen naar het tweede plan. Ik maakte plezier zoals de tijd ervoor. Op die moment was ik wie ik altijd was geweest. Ik bedoel maar: mijn vrienden KONDEN dat op die moment ook gewoon niet zien dat ik eigenlijk ongelukkig was. Dus op dat punt, voel je zeker en vast niet schuldig dat je het niet hebt gezien. Denk dus zeker niet dat je blind bent geweest ofzo, dat is helemaal niet zo.
Maar op een bepaald moment kom je in een tweede fase. Die twijfels en het gevoel van ongelukkig zijn, nemen compleet de bovenhand. En plots ga je je ook anders gedragen bij vrienden. Ik werd stiller. Op den duur zei ik ook nog heel erg weinig toen we met vrienden uitgingen. Ik lachte nog amper, vertelde zelf bijna niks grappigs meer. Maar die overgang is subtiel hoor. Op die moment zijn er nog altijd mensen die niet echt doorhebben dat er iets met je scheelt. Hier en daar wel eens iemand die dan vraagt, of er iets scheelt, maar ook dat wimpel je in eerste instantie nog af. Maar op de duur zit je zo in de put, dat je dat niet meer afwimpelt. En dan ga je wel babbelen met mensen, hen zeggen wat er echt scheelt. Maar dat doe je niet aan iedereen, ik koos er heel bewust enkele mensen uit aan wie ik het kwijt wou.
Het enige wat ik je kan aanraden Maxie, is gewoon laten blijken dat die personen bij jou terecht kunnen als ze dat willen. Veel meer kun je niet doen, en je 'opdringen' heeft ook geen zin. Het is degene die in de put zit die bepaalt met wie hij/zij erover praat en wanneer. Jij kan gewoon laten blijken dat je er bent voor hen. Als je in groep weggaat bijvoorbeeld, en je ziet dat iemand van hen zich plots klein beetje afzondert of in zichzelf keert, ga er naartoe. Ga er naast zitten, babbel over wat triviaals of vraag gewoon of het gaat. Leg desnoods een arm rond hen. Laat gewoon letterlijk en figuurlijk voelen dat ze niet alleen zijn. Stuur eens onverwacht een berichtje ofzo, je weet niet hoeveel deugd dat kan doen voor iemand. Laat gewoon merken dat je er bent, dat je beschikbaar bent om te luisteren. Alleen nooit vergeten dat zij gaan bepalen wanneer er écht gebabbeld gaat worden. Probeer er zelf niet teveel aan te sleuren. Ik had ook van die momenten dat ik er echt niet wou over babbelen, en dan had het ook geen zin om mij dingen proberen te 'ontfutselen' Echt iemand in vertrouwen is pas een derde fase :)
Je lost ook de dingen heel geleidelijk hoor. Ik had een vriendin met wie ik daarover kon praten. Eerst heel algemeen. Enkele weken na onze eerste echte babbel, ging ze voor 14 dagen op reis. Toen heb ik iedere dag iets geschreven aan haar. Over hoe ik echt dacht, wat ik echt dacht, waar ik over twijfelde, waarom ik zo intens ongelukkig was. Toen ze terug was, heb ik al die schrijfsels aan haar gegeven (heb ik ook heel lang over getwijfeld of ik dat zou doen) en pas toen realiseerde ze zich ook pas echt hoe diep het wel niet zat. En geloof me, toen wist ze zeker nog niet alles van mijn zwarte gedachten hoor.
Maar uiteindelijk krabbel je recht. En dat is iets wat die personen ook echt zelf moeten doen. Daar kan jij als vriendin ook niet echt concreet bij helpen. Zijzelf zullen alles in perspectief moeten leren zien, en leren inzien dat er nog andere dingen zijn ook. Maar dat is iets wat heel, heel lang duurt. Die zwartste periode ligt ondertussen ook al wel 5 jaar achter de rug, en nog altijd voel ik mij niet 100% kiplekker hoor. Er zijn nog altijd twijfels, frustraties, vragen, onzekerheden, alleen laat ik die niet meer mijn leven beheersen. Ik heb weer mijn eigen leven in handen. En het is niet dat ik nu plots een heel positieve mens ben geworden die gelukkig is, nee hoor. Ik beschrijf met zelf nog altijd niet als een gelukkige persoon, alleen voel ik mij ook niet meer ongelukkig. Wat al heel iets is eigenlijk voor mij :) Maar ik zeg het nogmaals, dat is een proces van jaren.
Hopelijk kun je hier wat mee :) Anders weet je me wel te vinden hé. Het feit dat je zo'n blogje schrijft, laat in ieder geval zien dat je uit het goeie hout bent gesneden om hun vriendin te zijn ;)
groet,
Tom
Meer dan gewoon jezelf blijven en er zijn voor hen wanneer ze aangeven dat ze zin hebben in een babbel kan je volgens mij niet doen.
Bij mezelf uitte een mindere periode zich ook in een desinteresse voor het leven van andere personen (oh jee, dat klinkt egoïstisch :-/) en het wegblijven van allerlei afspraken en zo. Ik kon het gewoon niet. Ik werd zenuwachtig en ongemakkelijk van al die mensen om mij heen. Alles was zo vermoeiend. Ik word al ambetant nu ik eraan terugdenk. Soit, omdat ik er maar weinig met mijn vrienden over had gepraat had ik schrik dat ze mij niet meer leuk zouden vinden (simplistisch gezegd maar daar kwam het op neer) na al mijn signalen van desinteresse voor hun leven maar die schrik was gelukkig ongegrond.
Zelf ga ik al meer dan twee jaar wekelijks naar zo'n 'buitenstaander' en ik ben ook wel verbaasd van het feit dat ik daar zoveel jonge mensen zie passeren. Ik vraag mij dan altijd af wat zij daar komen doen. Hehe. ;-)
Veel succes trouwens met de start van het nieuwe academiejaar. :-)
wat evelien zegt is ook iets wat ik kan beamen. Ik had ook geen interesse meer in niks. Ook niet in mezelf. Ik was afgestudeerd en solliciteerde niet eens. Wat had het toch voor zin? Werken en geld verdienen. Voor wie, voor wat...
Ik heb het uiteindelijk zonder buitenstaander opgelost. Ook al omdat ik voor de rest redelijk normaal functioneerde. Mijn ouders hebben nooit iets geweten of nooit iets vermoed. Tblijft een heel vreemde periode uit mijn leven eigenlijk. Alles behalve consequent en consistent...
Mmm, ik denk dat iedereen wel mindere periodes meemaakt.
Ik heb dit onlangs ook gehad dat ik niet meer tevreden was op mijn werk en me hier vrij slecht door voelde, het enige wat je hier aan kunt doen is zelf iets veranderen. In mijn voorbeeld ben ik op zoek gegaan naar ander werk, buiten het feit dat ik binnenkort dus ander werk heb, heeft dit me ook sterker gemaakt.
Ik denk dat het verschil tussen slecht voelen en depressief worden in het feit ligt dat je er zelf iets aan doet of niet.
ben ik niet mee akkoord hoor sueper. Als je niet gelukkig meer bent op je werk, dan is dat een externe factor waardoor je niet gelukkig bent. En dat is meestal vrij eenvoudig op te lossen, door die externe factor aan te pakken.
Mensen die dieper in de put zitten, en/of depressies hebben, krijgen dat door ofwel interne factoren of door externe factoren die ze niet in de hand hebben en die bijgevolg niet zo hapklaar op te lossen zijn. Het verschil tussen je niet goed voelen door één of ander ding, en fundamenteel ongelukkig en depressief zijn is een hemelsbreed verschil. Nu zijn sommigen al 'depressief' omdat hun haar niet wil liggen zoals ze willen dat het ligt bij manier van spreken...
hey,
Ik ben het ook volledig met Tom in zijn laatste reactie eens.
Het woord depressie wordt in sommige situaties veel te snel gebruikt terwijl het vaak gewoon om een dipje gaat. Depressie zit veel dieper en wordt ook pas als definitie gegeven wanneer iets minimaal een halfjaar aansleept en meestal ook véél langer het geval is.
Wanneer jij je ongelukkig voelde met je werk, zat je waarschijnlijk in een dip en dat is zeker en vast niet te vergelijken met een depressie.
Zoals Tom ook al vermeldde is het bij depressief zijn door een interne factor of een externe factor die je niet in de hand hebt. Velen met depressie bevinden zich er 'plots' in, dit is natuurlijk niet letterlijk te nemen want het gebeurt alles behalve plots, het gaat net heel langzaamaan, maar net omdat het zo langzaamaan en subtiel evolueert besef je het vaak pas wanneer je er al volop middenin zit.
Ik denk dat wanneer je uit een depressie geraakt het altijd zeer belangrijk is om op kleine signalen te letten die kunnen aanwijzen dat je weer de verkeerde kant zou kunnen opgaan...
ja das waar, tegenwoordig wordt het woord 'depressie' maar al te vlug in de mond genomen. Waar trek je een grens hé eigenlijk. Als het al een tijdje aansleept? Voor 2 van de 3 personen waar ik het over heb gaat dit echt op, nu ik erover denk, is het zelfs al jaren aan de gang..maar ik heb er eigenlijk nooit bij stilgestaan. Het nooit echt gezien. Tot nu. Nu geven ze zelf signalen dat er echt wel iets mis is en bij 1 iemand begint het zelf te neigen naar een andere bijkomende 'ziekte'. Dat baart me nog het meest zorgen. Ik hoop dat het allemaal goed komt...
Mensen laten zien wat ze willen dat anderen zien. Daar door heen prikken is heel moeilijk. Ik laat niet iedereen toe op donkere dagen, sommige mensen vind ik te leuk om met mijn "depressies" op te zadelen. Ze helpen me meer dan me mee te sleuren in hun zonnig bestaan (waar je soms ook barstjes in ziet en zo is de cirkel rond).
En met enige vertraging passeert ook de (Leuvense) Limburger. Depressiesymptomen is een tricky issue... en heeft vaak zowel te maken met teveel nadenken over jezelf als te weinig aandacht geven aan wat jij precies wil. Geloof het of niet (tada!), maar ook ik had en heb er wel eens last van. Als tiener viel ik totaal uit de boot: liet mij maar een potje met jongens optrekken, want het hele meisjesgedoe was niets voor mij. En ik niets voor hen. En net omdat ik goed met jongens overweg kon, werd ik al snel the social outcast en kop van vies vies jut in de vrouwengemeenschap (u begrijpt ineens waarom ik zo gefascineerd ben door dit onderwerp in mijn onderzoeksalterego). Iets wat ik eigenlijk nog steeds met me meedraag ergens (en soms komt dat ook wel boven op eenzame avondjes in de zetel), want ik ben best wel een rare snuiter voor een vrouw ;-) Nu, om een lang verhaal kort te maken: ik stond er wel alleen voor, met mijn talloze dagboeken. Mijn vriendinnen vonden die eigenschappen die ik ondertussen zo hekelde aan mezelf net ongelofelijk leuk (en de jongens ook), dus ik kreeg ze met handen noch voeten uitgelegd waar het over ging. Externe hulp heeft me nooit kunnen helpen, want ik was hen altijd een stapje voor (het vervelende van een goed werkende hersenpan). Op een dag nam ik mijn dagboeken erbij en dacht ik: is het deze persoon, deze tamzak die ik wil zijn??? En just like that klom ik uit de put. En werd ik harder. De talloze gedichten en schrijfsels waren gewoon zo confronterend. Neen, zo kon ik zeker niet met mezelf leven. En achteraf bekeken, was ik ook enorm blij dat mijn vrienden en vriendinnen nooit meegegaan zijn in mijn verhaal. Want toen begreep ik dat 'medelijden' en 'medeleven' mijn waanideetjes gewoon bekrachtigd hadden. En ik was blij dat ik in puftijden bij hen terecht kon voor een babbel of een activiteit. But in the end, it was me who had to do it.
En jep, nu neig ik af en toe dan eens helemaal de andere kant op. Ondertussen werd ik zo hard voor mezelf, en heb ik sterke voelsprieten voor peepjes die 'zoeken' naar hun plek in de wereld. Op welke manier ook. Ik zoek hen ook bewust op en leef mee met hun verhalen, ontdekkingen, strubbelingen. En probeer die spiegel te zijn die ik indertijd voor mezelf moest zijn: kijk eens wat je bezig bent. Ik werd er na al die jaren best wel goed in, en ik bouwde enorm intense vriendschappen op gewoon door zo te zijn. Maar het donkere kantje... ik steek veel te weinig tijd in mezelf. Onlangs trok R. me hiervoor eens bij de kraag en we maakten een 'spiegelregel'. Iedere dag moet ik voor de spiegel staan en nadenken over enkele zinnetjes die we samen oppenden en op de spiegel plakten. Gewoon om af en toe ook eens ruimte te laten voor wat ik ZELF ervaar en vind over MEZELF. Op zoek naar een echt evenwicht, dus ;-)
Maar de lessen zijn alvast de volgende:
1. Wees inderdaad gewoon dat luisterende oor, en durf ook eens te zeggen dat ze er gewoon naast zitten (natuurlijk niet met gebalde vuisten, maar je weet vast wel waar ik naartoe wil). Medelijden en medeleven helpt deze personen niet om zelf de stier bij de horens te vatten. Want dat is uiteindelijk wat moet gebeuren: ze moeten het zelf doen.
2. Bewaak ook jezelf. Laat je niet meeslepen door 'nog even extra tijd vrijmaken voor...', want dat gebeurt zo makkelijk wanneer je geeft om iemand. Ook jij hebt tijd nodig. Dixit menne spiegel tegenwoordig ;-)
Een reactie posten