Stemming van de dag: paranoïde.
Vandaag liet een vriendin me zien hoe Facebook werkt. Ondanks de vele uitnodigingen van mensen heb ik altijd geweigerd er ooit een profiel op aan te maken. En gelukkig maar. Want toen ik zag hoe alles werkte, werd ik letterlijk misselijk :s. Maar mannekens toch, wat een vreselijk spel is me dat. Hoewel ik rondom mij zie dat velen daar de fun van inzien: wel, ik zie ze niet (echt niet). Ellenlange lijsten met 'vrienden', gelinkt met diens vrienden gelinkt met diens vrienden vrienden. In 1 klik was ik in het leven binnengevallen van iemand uit mijn jaar die ik vaag ken. Ik kon zien met wie zij verkering heeft op dit moment. Ik kon vervolgens op de foto van haar lief klikken en zien wat die allemaal uitspookte in zijn vrije tijd. Blijkbaar had hij de woensdag voetbaltraining. En was het een feestbeest, aan de foto's te zien. De foto's! Nog het ergste. De meest banale en soms wel héél erg privé foto's worden daar zomaar opgesmeten en kunnen door je vrienden bekeken worden. En jawel, ook door de vrienden van de vrienden (van de vrienden). Door de hele wereld. Je kan zelfs iemand 'taggen' (lees: kloten). Je hebt bv een zeer belachelijke foto van mijn smoel en je tagt die foto. Nu kunnen al mijn vrienden de foto zien (jiha) en worden ze daarvoor zelfs speciaal op de hoogte gebracht (!).
Nu, je moet geen slimme zijn om te beseffen dat hiervan (zoals dat bij quasi alles kan) misbruik kan gemaakt worden. Ik denk bv aan chantage, pesterijen, verspreidde naaktfoto's, pedofilie, werkgevers & collega's die de boel uitpluizen, ...). Nu zeg je: een mens moet maar zo debiel niet zijn om zijn (al dan niet vuile) was te gaan uithangen. Ik denk dat velen helaas niet beseffen dat ze bekeken worden. Want dat is wat het is: voyeurisme ten top gedreven. Er zijn mensen die er een hobby van maken het leven van anderen te gaan uitpluizen. Ikzelf ken er die daar specialist in zijn. Niet te geloven wat je kan traceren alleen al via Google. Op facebook had ik echt het gevoel: deze dingen zijn niet voor mijn ogen bestemd. En nu kom ik tot het punt waartoe ik wou komen namelijk: deze blog. Want we kunnen de lijn doortrekken van Facebook/Netlogtoestanden naar msnspaces, myspace, en jawel ook de bloggertjens ;). Tegenwoordig heeft een mens minstens 3 profielen. Hoeveel informatie wordt er niet verspreid naar god weet waar. Op deze blog geef ik ook dingen van mezelf te gooi. Toch ervaar ik het ietsje anders:
1) Op een paar na, zijn de meeste van jullie vreemden voor mij. Hier zijn geen "tot in het oneindig gelinkte vriendenlijsten"
2) Het merendeel van deze blog is mode-gerelateerd.
3) Af en toe vertel ik iets over mezelf of post ik foto's van gebeurtenissen in mijn leven. Ik vond dit fijn, totdat ik tot het besef kwam van dit hele postje hier en het tot een minimum beperkte. Ik heb tot hiertoe, hoop ik, niets aanstootgevends of té persoonlijk ooit gepost. Zelf vind ik mijn blog licht en luchtig, gewoon leuk om te doen. Veel blogs zijn zowat 10 000 x persoonlijker dan de mijne.
En toch en toch...Ben ik niet naief om te denken dat hier enkel diegene meelezen die ook effectief reacties plaatsen. En toch voel ik me veel in mn nakie staan hoe onnozel de betreffende schrijfsels ook mogen zijn. Wat ik peanuts vind om over te schrijven, tilt een ander misschien iets zwaarder aan. Misschien zijn er zelfs dingen die ooit tegen me gebruikt kunnen worden, wie weet. Ik heb nochtans niets te verbergen. Een beetje bang geworden van the world wide web, that's all.
Daarom heb ik besloten om mijn blog te behouden maar het nog oppervlakkiger te maken dan hij al was. Of je het nu leuk vind of niet :). Dingen over mezelf ook voor mezelf te houden. Als de nood er is om mijn gal uit te spugen of om gedachten vorm te geven, neem ik wel een blaadje papier (nadeel hiervan is wel dat je geen reacties krijgt van gelijkgestemde zielen ;): iets wat bloggen zo leuk maakt). Als jullie zin hebben in diepgaande gesprekken mogen jullie me altijd een mailtje sturen. Als jullie willen weten hoe het écht met me gaat, mag je ook een mailtje sturen. Maar wereldwijd, moeten we grenzen trekken. Althans, ik trek ze alvast voor mezelf. Ik sluit af met dit:
Net zoals ik ervan overtuigd ben dat iedereen een beetje bi is, ben ik er ook van overtuigd dat iedereen al dan niet lichtelijk voyeuristisch/exhibitionistisch is (naar welk extreem men neigt, hangt af van persoon tot persoon).
Wat jullie?
ps: foto's van broodjes kip curry hawai blijf ik posten hoor haha :p , tenzij iemand bezwaar heeft
14 opmerkingen:
Hey Maxie!
Over facebook heb ik je mijn gedacht al eens gezegd he. Je maakt dat zo openbaar als je zelf wil. Probeer mij maar eens te zoeken via google en je vindt alleen mijn naam, maar zo staan er 10 op fb en bij de mijne staat geen foto of profiel. Je komt dus niks te weten van mij tenzij je in mijn zelfgekozen vriendenlijst staat. En iedereen bepaalt zelf welke foto's er staan en wie die kan zien. Bv. vrienden van vrienden komen er bij mij ook niet in, niet in mijn foto's, niet in mijn info of prikbord. Iedereen trekt voor zichzelf een grens en bij mij is die heel nauw.
Een blog is inderdaad anders. Je geeft jezelf bloot, jij iets meer dan ik met je eigen foto's, ik iets meer door dingen van mij af te schrijven maar zonder foto. Ik zou aan de jouwe niks veranderen. Je gaat hier niet te ver in. We zien je zoals je bent en daar is niks mis mee. Maar ik begrijp wel dat je het soms een beetje eng vindt omdat je nooit weet wie er komt lezen. Je kan zoals ik nog een andere blog beginnen met je meest persoonlijke dingen maar dan heel anoniem. Op de mijne staat zelfs een slot maar dan heb je uiteraard ook geen reacties.
Hou het gewoon zo Maxie, het is goed zoals het nu is! En de broodjes curry mogen er desnoods ook nog bij, ook al word ik kotsmisselijk als ik ze zie...ik heb er me vroeger een indigestie aan gegeten!
Ik snap ook heel dat facebook gedoe niet. Oké als je je profiel tot echte vrienden beperkt, maar meerendeel voegt iedereen die ze ook maar misschien 1 keer gezien hebben, of gekend hebben (en niet eens graag hadden!) toe, ik vind zoiets echt op niets slaan en nep.
mja..ik heb dus ook geen facebook acount;)
Ik vind persoonlijk niet dat je veel over jezelf prijsgeeft. Tussen pakweg 10 posts, zit er zowat eentje tussen over jezelf en dan nog zijn het geen wereldschokkende dingen.
Zelf heb ik een blog die voor een groot deel aan de dingen die ik doe gewijd zijn, maar voor mij mag iedereen dit lezen. Het is zoals je zelf zegt; je hebt nog steeds zelf in de hand wat je op het net gooit en wat niet.
Doe vooral door hoe je bezig bent en THANK GOD heb je niet de beslissing genomen om hiervoor te stoppen met bloggen!
Ik ben pro-facebook: ik heb zo echt veel vrienden van vroeger terug gevonden - en van foto's sharen - ja je weet wat je er op zet hé - echt erg foto's zet ik er niet op want weet dat collega's meekijken ofwel maak je ze maar zichtbaar voor enkelen - en ja ik zet mijne kop ook elke week op de blog dus (ben wel zo slimom nergens naakt ofzo voor ne camera te kruipen) - vind dat eigenlijk wel handig want zo kunnen verre vrienden mijn gedachten ook volgen en ben zelf wel wat een voyeurke met mijn blogobsessie
Facebook, netlog, lnm, en wat is het allemaal... verschrikkelijk! Ik moet er ook niks van weten en ik zie er de fun niet van in. Maar dat is persoonlijk, en ander moet doen en laten wat hij/zij wil. Maar mij interesseert het geen bal om iedere week foto's van mezelf up te loaden en welke positie dan ook. Of om mijn laatste nieuwe gepimpte zonnebril of weet ik veel wat voor onzin aan de wereld te laten zien...
Een blog is anders. De grens van de mijne is vrij nauw. Ik post bewust geen foto's van mezelf. Dus het ging voor mij al vrij ver om er één van mijn broer en mij te posten toen we nog klein waren. Nu, mensen die al lang mijn blog volgen hebben toch al heel wat informatie verzameld. Maar toch, ik zeg niet tegen mijn vrienden dat ik blog. En mochten ze het weten, ik zou niet zeggen waar ze mijn blog kunnen vinden. Gewoon omdat ik me dan geremd zou voelen. En dat wil ik niet. Jij bent dan ook de enige lezer die ik persoonlijk ken. Maar dat is toch anders, omdat je de mensen waarover ik schrijf toch niet kent. En verder van de rest schrijf ik op wat in mij opkomt. Soms heel persoonlijk, soms over iets banaals, soms leg ik mijn gevoelens bloot, andere keren stamp ik maar wat lustig om mij heen... Ik blog in de eerste plaats voor mezelf. Al is feedback krijgen natuurlijk héél erg leuk, zeker als het mensen zijn die de situatie herkennen en soms écht goeie raad kunnen geven.
En verder sluit ik me wel aan bij bovenstaande: je hoeft niet teveel te veranderen. Je geeft prijs wat je prijs wil geven. Wat een ander daarvan denkt, is zijn/haar probleem. Het is jouw blog en je schrijft voor jezelf (tstaat zelfs in je kort woordje rechts ;) ) en niet voor je lezers uiteindelijk. En als je je hier ongemakkelijk voelt, dan start je maar een ander anoniem blogje op? Of anders bestook je maar mijn mailbox ;)
groet,
Tom
LOL you asked how do I understand you... LOL I'm not telling, it' a secret... LOL
Just joking dear, I translate the page to English, well it's nt a very well english, but it's enough to understand.
About facebook I have an account, but I just accept as friends people I really know, like my sister, my niece, that are in another country, and all my things are restricted to "only friends".
As for my blog... well I think I share a lot of my personal things, but already what I don't want I don't share, but I'm aweare that it's a big risk.
Do what you feel you must do, you must not feel uncomfortable, that's the most important.
xoxo
Jij twittert ook niet he? Anders konden we reageren op je 'small talks' :)
Ik vind niet dat je extreem veel van jezelf laat zien behalve vrij oppervlakkige dingen dan. Ik ken je alleen van gezicht (vanop de foto's he) en niet van vreemde, beledigende hersenspinsels. Ik heb hier nog geen enkele beledigende blogposts gezien van jou. Langs de ene kant wel spijtig want ik las graag jouw persoonlijke posts. Niet omwille van het voyeurisme in mij, maar omdat je zo grappig en vlot kan schrijven over jouw leven.
Langs de andere kant zal ik ook genoeg genot scheppen uit jouw modeposts en dergelijke, ik blijf trouwe lezer! ;)
Een blog is mijn inziens toch veel 'gevaarlijker' dan Facebook hoor. Bij Facebook kan je zelf bepalen wie wat ziet en bij een blog kan sowieso iedereen alles zien. Je kan bij Facebook zelfs instellen dat bepaalde mensen die in je vriendenlijst staan, niet alle beschikbare info over jou kunnen bekijken. Neen, ik maak me over Facebook veel minder druk dan over mijn blog.
Ik ben tegenwoordig zelfs een vrij actieve Facebooker. Dankzij Facebook heb ik mensen uit mijn verleden herontdekt waardoor ik nu weer met hen contact heb. Zalig is dat. Ik ben vrij soepel in het aanvaarden van 'vrienden' (ik kan toch zelf instellen wie wat ziet) maar wanneer mensen die ik met moeite kan herinneren mij een 'friend request' sturen dan frons ik toch ook even mijn wenkbrouwen en weiger ik hen toe te voegen. Langs de andere kant staan er ook een heleboel bloggers in mijn lijst maar ook dat vind ik niet erg want van sommige bloggers heb ik het gevoel dat ik hen beter ken dan sommige mensen waarmee ik in het echte leven contact heb. Neen, ik vind Facebook een enorm handig iets. Al krijg ik het schijt van al die belachelijke spelletjes en zo maar ook dat kan je vermijden door wat aan je instellingen te prutsen.
Oh, en al wie geen zin heeft in Facebook is uiteraard niet verplicht van zich aan te melden. Dat is jou goed recht. En gelukkig maar. Hihi. ;-)
En tja, jouw blog. Ik vind helemaal niets mis met je blog, integendeel, maar laat ons eerlijk zijn, iedereen die over jou iets wil te weten komen kan dat door het uitpluizen van je blog zeker doen. De aandachtige lezer kan zelfs met gemak te weten komen waar je woont en zo. We weten zelfs hoe je ouders, je zus, je vriend,... eruit zien. Let op, bij mijn blog kan je ook veel van die dingen achterhalen hoor, maar ja, ergens moeten we ons daar wel bewust van zijn. Al veronderstel ik dat mensen die jouw naam googlen niet direct op jouw blog komen, dus dat is altijd wel handig. ;-) Maar als een toevallige voorbijganger zin heeft om jou eens te kloten dan weet hij jou toch vrij gemakkelijk te vinden!? Mij ook hoor, daar niet van. ;-)
Noem mij naïef en ik ben het waarschijnlijk ook wel want ik blijf tot op heden geloven in de goedheid van iedere mens maar als iemand mij iets wil doen of misbruik wil maken van de info die je over mij kan achterhalen door mijn blog te lezen dan zegt dat veel meer over die persoon in kwestie dan over mij. Ik zou er natuurlijk wel mee inzitten moest iemand daar ook effectief eens misbruik van maken. Maar ja, dat is het risico van het vak zeker? Ook voor eventuele werkgevers heb ik weinig schrik maar ik kan me wel inbeelden dat je voor bepaalde functies en in bepaalde sectoren iets voorzichtiger moet zijn. En dan nog, op mijn blog krijg je de echte Linn te zien en iemand die die Linn niet fijn vindt (of niet wil tewerkstellen) zal de Linn in het echte leven ook niet fijn vinden (of niet willen tewerkstellen).
Ik hoop dat ik je met mijn reactie geen schrik aanjaag want ik zou het bijzonder jammer vinden hier minder te kunnen komen lezen of kijken.
@ allemaal: bedankt voor de reacties!
Wat ik dus niet wist , is dat je bij Facebook alles zorgvuldig kan instellen, ik dacht dat zowieso de hele wereld alles kon zien.
Jep en dat is inderdaad zo bij mijn blog, daar ben ik me nu meer dan ooit van bewust. Maar so be it zeker? 10 x nadenken zeker voor ik iets schrijf/foto post?
I'm with Linn on this one.
Ik heb er geen probleem mee om met mijn gepimpte zonnebril op mijn facebook account te staan. Je kiest zelf wat je wilt doen in uw privé leven natuurlijk, als jij een flatscreen wilt kopen en daarover stoefen op internet of op facebook wilt staan, daar is iedereen vrij in.
Je kan inderdaad de toegang beperken zoveel je wilt. Je hoeft zelfs geen enkele info te geven of uw echte naam. Wat je zelf kiest en wilt.
Voor mij is het ook een goede manier om met een ex-collega contact te houden, oude vrienden op te zoeken die je wat uit het oog bent verloren. Ik aanvaard niet zomaar iemand zijn friend-request. Ik heb maar 1 persoon op mijn friend-list staan die ik nog niet heb gezien in real-life: trits :D.
Ik heb vrienden die al zo over de 300 vrienden hebben, maar als je het hen vraagt kennen ze maar een goede 10% van die mensen echt goed. Dat vind ik stom, maar wederom: het is hun keuze.
Je kan ook de toegang tot uw blog beperken, als verliest een blog dan veel van zijn waarde. Bij een sociale netwerkingsite is dat niet perse zo. Plus: er is ook een groot verschil tussen LinkedIn en Facebook. Facebook gebruik ik privé en LinkedIn professioneel. Er staan collega's op mijn facebook, maar enkele degen waarmee ik echt goed overeenkom en goed ken. LinkedIn is veel minder persoonlijk. Van mij mag iedereen weten dat ik vroeger Business Analyst was en nu financial Project manager.
Feit is wel dat op Facebook andere mensen foto's van u kunnen uploaden en u taggen. Jij kan dan wel zelf die tag weghalen!! Sowieso is er weinig verschil met gewoon internet hier, want ik gerust gans mijn Flickr volzetten met foto's van u. Denk dat je moet vertrouwen op uw vrienden om geen al té persoonlijke foto's op te laden. Ik heb hier ook foto's staan die ik nooit zal opladen van anderen.
Ik denk inderdaad ook dat jij persoonlijk bent op uw blog, dan ik op mijn facebook. Daar kan je ook statussen weergeven en foto's posten, maar dat is toch anders dan volledig uw denkproces uitschrijven. Ik heb daarom ook gekozen om mijn blog te verwijderen en mijn Facebook volledig op privé te zetten. Je hebt altijd zo'n zielige mensen die u overal volgen en overal commentaar op moeten geven, wegens een gebrek aan een eigen interessant leven.
Je kiest natuurlijk welke richting je volgt met uw blog. Ik zal het anders wel eens allemaal horen volgende keer ik u zie ;). (3,5 months until the company car).
Trits huppelt achterop!
1. blog - ok mits besef dat je jezelf bloter geeft dan je vaak beseft
2. facebook - ok mits private settings (nodig, want ook mijn students zitten op dat beestje en wie ik niet ken, raakt er nièt op)
3. netlog - vreselijk boo
Overigens: mijn werkgever(s) verklootten de boel voor mij toch al. Als je mijn naam op google intikt, kom je op waaaay 2 many webpages uit :-S Vandaar dat ik dan ook maar een eigen webstek maakte (professioneel dan)... kwestie dat men weet waar 'the real deal' op te pikken ;-)
Wat ik zei of deed, daar sta ik achter. Daarom vraag ik me af hoe mensen dat 'tegen' mij zouden kunnen gebruiken.
Ok, er bestaat 'materiaal' dat ikzelf niet zou delen met het www, omdat er van mij uit geen 'boodschap' in zit aan anderen dan wie op dat moment betrokken was. Maar zelfs als dat gepubliceerd zou worden, zou ik niet de behoefte voelen om mezelf te 'verdedigen'.
FB- en Twitter-profiel houd ik nu 'gesloten', omdat ik op Netlog allerhande 'verzoeken' kreeg waaraan ik geen boodschap had.
Mijn blog ben ik anoniem gestart, maar vanuit het besef dat ik hierboven weergeef, is dat veranderd.
Ik herken de angst m.a.w. niet. Vraag me af of wie wél wil afschermen dan effectief NIET geconfronteerd wil worden met wat hij zei of deed.
Note to self: stuff voor een eigen blogpost. In de hoop op eerlijke en open - desnoods anonieme - reacties.
Een reactie posten