Tergend traag trekken talloze tijdseenheden toertjes (waaw een alliteratie op mijn blog!) Het gaat me traag.
Te traag.
En heb ik het gevoel dat iedereen op me wacht.
Mijn lief wacht al 3 jaar om verder te gaan met zijn leven of liever een leven met mij.
Mijn ouders wachten al jaren tegen dat ik het huis zou uit zijn en zij eens aan een leven kunnen beginnen zonder gestudeer en extra kosten.
Ikzelf wacht om een nieuw levensstadium in te gaan.
Ik hang zo een beetje ergens te hangen, tussenin.
Terwijl 'de rest' mij voorbijhaast.
Ik wil een nieuwe bladzijde, een nieuwe wind.
Maar vooral dat gewacht van andere op me weegt zwaar. Soms voel ik me zelfs schuldig.
"oh jong profiteert er toch van, tis zo leuk als ge studeert, kijkt naar mij, ik heb geen moment rust meer, kben net een week op vakantie geweest en de dag dat ik 1 sec thuiskwam hingen ze alweer aan mijne telefoon!" zei mijn vriendin/veterinair Valerie me onlangs zelfs een beetje kwaad.
"Ik mis de tijd dat ik nog studeerde" vertelde Tom me al meerdere maal.
"Wacht maar tegen da ge kinders gaat hebben da aan u rok staan te trekken en u huis gaat moeten onderhouden" zegt mijn oma zo'n 2 x per week.
Zucht en eigenlijk hebben ze gelijk. Ze hebben zo zeker gelijk. Overschot van!
De tijd tikt en ouder worden is niet fijn.
Dus eigenlijk ben ik gewoon belachelijk onnozel maar dit is hoe ik me voel en me niet wil voelen.
Want ik ben anti-haast.
Ik ben het al zodanig gewoon dat ik overal de laatste in ben...de laatbloeier der laatbloeiers.
Ik kijk door mijn raam en zie aan de oever mijn grote vriend de reiger met weloverwogen pas en spiedend oog het wateroppervlak doortrekken. In slow-motion haast.
Zonder besef van tijd, de natuur kent geen tijd.
En enkel met naar buiten te kijken ben ik te sussen.
Terwijl er vanbinnen af en toe onrust opsteekt.
Niets hoeft.
9 opmerkingen:
merk ik daar enige onrust/twijfel? niet doen. je bent toch nergens de laatste in, je bent ocharme 23, nog aan het begin van het begin van je leven en je bent al bijna afgestudeerd! waar hebben ze het over. en het is waar wat over studeren gezegd word hoor, dat is zeker de meest onbezorgde tijd, alles kan en nix moet (behalve een beetje studeren). have fun, meid. geniet van elke dag dat je student bent, en met je lief kan doen waar je zin in hebt. het 'andere' leven zal veeeeeeeeeeeeeel langer duren...
grtz
That is what they call een kakreactie als je je zo voelt zoals ze hier beschreef. Als het een troost kan zijn, ik ben ook een gigantische laatbloeier en sta helemaal nergens in mijn leven, brei er maar extra jaartjes aan omdat ik mij nog niet volwassen genoeg voel terwijl men rondom mij begint te trouwen, samen te wonen en soms al aan kinderen denkt. Ik ben ook 23, heb nog nooit een lief van langer dan twee maand gehad en weet met mijn zelftwijfels geen raad. Maar toch... na zo'n twijfelmomenten besef ik ook ten volle dat je gewoon verder moet: what else could you do?
Bovendien zijn de examens de meest slechte periodes om in die gedachten te hervallen, wegens constante confrontratie en frustratie met jezelf... Maar nog even - en je kan met de reiger gaan verbroederen..
might be, en ik oordeel niet, maar ik zie in nix dat M een late laatbloeier is...(waarmee ik geen afbreuk wil doen aan de gevoelens die in de blog beschreven staan).
En je zegt het btw zelf: 'Maar toch... na zo'n twijfelmomenten besef ik ook ten volle dat je gewoon verder moet: what else could you do?'
1 prettige dag verder!
grtz
Heeft niet iedereen dat gevoel soms Maxie? Je hebt ook mensen die helemaal niet bloeien hé, kijk maar naar mij. Dus prijs je gelukkig, laatbloeiertje ;)
Ik denk trouwens dat de mensen die je beschrijft, helemaal niet zo denken zoals jij denkt dat ze denken (ofzo :s :D). Je bent 23, en afstuderen is enkel nog een kwestie van tijd. Weetje, alles heeft zijn voor en nadelen hoor. Studeren,werken, gezin, ... Focus gewoon op de positieve punten :) Nuja, in de examens is dat altijd wel moeilijker hé, dat weet ik ook wel. Maar eenmaal de examens voorbij zijn, zul je wel snel anders denken, vermoed ik :)
Je moet je trouwens de vraag stellen of dat sneller gaan van anderen wel zo positief is. Ik had ook zo'n gevoel toen ik afstudeerde, ik stond stil en de rest schoot als een pijl uit een boog vooruit, dacht ik. Alleen, dat is jezelf blaasjes wijsmaken. Ik ben zeker dat niet gelukkiger zou zijn met een jengelende kleine rond mijn kop :) Instinctief maak je voor jezelf altijd wel de juiste keuzes denk ik, ook al snap je dat niet met de moment zelf.
Je kent mijn situatie maar al te goed, dus je weet wel dat ik issues heb. Maar aan de andere kant heb ik geleerd om de positieve kanten ook in te zien en te benutten. Dat betekent niet dat ik nooit meer zwart kijk, maar ik probeer zoveel mogelijk te genieten van wat ik wel kan. Vrijdag CPEX in de handelsbeurs met mijn broer bvb, de week erna Grensrock de vrijdag en de zaterdag festivalletje op het strand in Zeeland ergens en de week erna 4 dagen onnozel doen in Werchter. Ik wil maar zeggen: niet alles is wat het lijkt :) het is niet omdat je denkt dat jij stilstaat, dat het ook zo is hoor :)
groet,
Tom
Gezien uw gemoedstoestand kan ik begrijpen waarom je nu niet naar depri SR muziek kunt luisteren.
Iedereen heeft zo'n twijfels hoor, alleen wordt dat niet altijd openlijk getoond, want dan ben je kwetsbaar en dat is not-done natuurlijk. Ik denk soms ook wel regelmatig van "is dit nu wat je van uw leven maakt? Zie eens naar die en die persoon"
Bah, zover ik kan opmaken uit mijn talrijke bezoeken tot bij u thuis vallen uw ouders reuzegoed mee. Ik denk wel toch dat ze u steunen en niet meteen buitenwillen schoppen. Zoiezo denk ik dat het misschien beter is na het afstuderen nog een jaartje thuis te wonen en wat kapitaal op te bouwen. In de huidige dure wereld kan dat wel van pas komen. ge weet dat ik ervaring heb met rare familiale toestanden, maar ik schat uw ouders toch best wat hoger in ;).
Je hebt natuurlijk zoiets van "als ik hier faal, kost dat weer zoveel geld en gaan ze ontgoocheld zijn in mij", maar mensen die je echt graag zien kan je meestal moeilijk ontgoochelen, zolang uw best hebt gedaan. Dat had ik tenminste bij mijn Tijgertje tijdens haar examens, ook zo'n ongelofelijke zenuwpees en twijfelaarster. Dus ik weet perfect hoe je u voelt.
Tja, je hebt inderdaad lange en zware studies. Ik heb nu ook wel 5 jaar unief gedaan, maar mijn richting was wel niet zo zwaar. Pas op, was niet makkelijk, maar ik denk dat jij veel meer aanwezig en praktischer moet zijn.
Kan me best voorstellen dat zoiets toch wel een druk zet op een relatie, maar wist frederik dat niet toen hij u voor mijn neus wegkaapte? Tuurlijk, zoiets is misschien moeilijk in te schatten als je het zelf nooit hebt meegemaakt en zorgt vaak voor onbegrip en strubbelingen. Maar ik denk wel dat hij u graag genoeg ziet om er dat bij te nemen, neen? Ook al vallen er eens harde woorden in het heetst van de strijd.
Ik denk ook wel dat je dit academiejaar toch al wat meer van het leven hebt geprofiteerd dan vorig jaar, neen? Enfin, dat is mijn indruk toch, al kan het misleidend zijn, omdat ik u dit jaar al vrij veel heb gezien ten opzichte van vorig jaar (which is not a bad thing ;)). Achteraf zeg ik nu ook wel "had ik er maar meer van geprofiteerd" maar ja, ik beklaag mij vrij weinig. Misschien dat ik meer vrouwen had moeten versieren en ze het vuur van mijn lenden had moet laten voelen!
Conslusie: je hebt een liefhebbende vriend en een steunende familie om u door de moeilijke tijden te hebben. Daar benijd ik u alvast om, wel behalve de vriend misschien ;).
Dit moet zowat de langste reply zijn van mij op uw blog :).
Succes morgen!
Slaapwel
Maar Maxietje toch *dikke knuff*.
Je bent heus niet alleen in dit schuifje! Je zou eens met mijn zus moeten babbelen, ze is even oud als jij en zit zo dikwijls met net dezelfde gevoelens. En ik begrijp haar, en jou, ook heel goed. Het moet wel eens tegensteken dat je iedereen vanalles ziet doen, of ziet 'vooruitgaan' in het leven. En jijzelf bent al jaren 'student'. Vooral als die examens er zijn, kan dat wel tegensteken. Ik vermoed ook dat net die omgeving wat het ongeduld aanwakkert om 'verder' te gaan met het leven. In mijn omgeving was iedereen even oud, jonger of stonden ze ongeveer even ver in het leven toen ik zo oud was als jij (en zelf nog aant azen was op dat diploma). Ik heb hierdoor ook nooit echt gezien of gevoeld hoe het leven er 'langs de andere kant kan uitzien' als student. En zie nu: ik zit nog steeds op unief (en ik ben 27) ;-)
Dus een dikke knuff, meid. Deze momenten horen er even bij. En later, wanneer je 'verder' kan, ga je hier nog met een glimlach naar terugkijken. Beloofd :-)
Ok, diep ademhalen nu. Niet bij stilstaan. Op het eind van een examenperiode werken je hersenen niet meer normaal. Constateer dat deze mood aan langurige examenstress gelieerd is. Then let it go.
oh zo een lieferds dat jullie allemaal zijn. Ja ik had zo mijn laagte blijkbaar. 'had', tis nog niet helemaal over. Dit gedacht steekt vaak de kop op, maar niet zo vaak als tijdens de examens want dan heb je 'denktijd'. Dus ik denk dat kat er het dichtst bij zit: mijn hersenen zullen niet meer normaal werken. And I will let it go soon, daar moogt ge zeker van zijn ;)
@sg: ge hebt gelijk, ik weet en besef het ten volle wat voor fantastische ouders ik wel niet heb, maar het valt me echt op dat ze met de jaren hun ook naar hun werk beginnen slepen en blij zullen zijn als ze eens wat meer vrijheid zullen krijgen, want ocharme mijne pa die heeft hem al heel zijn leven doodgewerkt voor ons. Ik gun het hem echt dat hij wat kan uitbollen,maar dat kan bijlange nog niet,juist door mij (& jongere zus maar zij zal eerder afstuderen god nog aan toe) vandaar dat schuldgevoel. Mijn ouders zeggen dit wel nooit (daarvoor zijn ze te lief) maar ik heb daar zo'n zevende voelspriet voor. Maar ik mag blij zijn dat ik alle kansen krijg,want velen kunnen dat zelfs niet zeggen. Frederic steunt mij inderdaad enorm en chapeau dat hij dit al zolang volhoudt want echt ik zweer het moest ik het zijn, ik was het al afgetrapt :s. Ik zei het hem onlangs nog: in de 3 jaar dat wij samenzijn heb ik in totaal ervan u nog maar 1 maand gezien :p. Kzal er niet ver van zitten. Nog een sjans dat hij nen echten workaholic is tegenwoordig dan duurt het wachten niet zo lang.
@ tom: ind, laatbloeier zijn is zo erg niet :p en ik zal proberen je raad opvolgen wat focussen op positieve punten betreft
@shrink: jep 23 jaar is nog niks e nog zoveel te doen en dat ik zou willen doen (kookles, talen volgen, weer het dansen opnemen, reizen, websites maken, mijn boekenlijst eens afwerken, mijn filmlijst eens afwerken, lessen volgen gedrag honden,...oei tzijn gelijk allemaal lessen NOOO) maar vr de moment zit ik wat vast maar kgaat inhalen zijt maar zeker,al een sjans dak nog maar 23 ben.
@trits: kben er nu al met een glimlach naar aan het terugkijken,tja blogjes zijn momentopnames van gevoelens he. En soms komen die gevoelens terug en soms ook ni of minder.
@ licht: bedankt voor de reactie, heb je een blog?
Oei ik lees dit hier allemaal eens terug en zie dat ik me wel erg kwetsbaar aan het opstellen ben :p i mean, straks weten jullie nog ALLES van mij :D
Ohja in een (eigen) blog mag dat wel.
XXX
Den eeuwigen student
Maxie
Ja, mijn m die zei het mij vlakaf altijd na een examen "ziet maar dat ge erdoor zijt, ge weet zeker niet hoeveel ge kost", dat is pas enorm demotiverend.
Komaan, laat u gaan! Geef u volledig bloot (6)
Een reactie posten