Emilie

Tom - Deel 2

Een halfuurtje later zaten we allemaal samen in een wagon. Dat was een stuk gezelliger, en het had ook zijn voordelen. Zo zou de wagon ook een stuk sneller afkoelen. Want geloof me, het werd echt koud. En daar kan ik al niet tegen. Maar iedereen probeerde het zo aangenaam mogelijk te maken. Op de tafeltjes stonden overal theelichtjes te branden. Die had een oudere dame rondgedeeld, en iemand anders had die aangestoken. Het had wel iets. De sfeer werd meteen ook een stuk aangenamer. Mensen die luidop liepen te vloeken, beseften stilaan die hier niemand echt schuld aan had en dat vloeken zinloos was. We zaten samen in een wagon, dus iedereen kon het maar beter zo aangenaam mogelijk maken.

Daarom was ik ook naast Tom gaan zitten. We babbelden over wie we waren, wat we graag deden in onze vrije tijd. We praatten wat over muziek, over film. Allemaal heel oppervlakkige thema's, maar het was een heel leuke babbel. Even later kregen we via de kleine raampjes van de trein dekens en wat eten toegereikt van enkele brandweerlui. Het werd er inderdaad niet warmer op, in tegendeel. Een meisje de bank achter ons had het koud. Ik hoorde ze het tegen haar moeder zeggen, waarna ze zachtjes begon te huilen. Meteen gooide ik mijn deken die kant uit. Haar moeder pruttelde eerst nog wat tegen en mompelde iets in de zin dat ik voor mezelf moest zorgen. Ik lapte het aan mijn laars. De glimlach van de kleine meid maakte mij al warm.

"Ik zal wel voor haar zorgen," zei Tom tegen de moeder.

Ik lachte. Tom schrok overduidelijk van zijn eigen reactie. Hij keek even met open mond naar me, niet wetend wat gezegd.

"Sorry," sprak Tom stil, "dat kwam vast heel vreemd over."

Hij klonk plots zo onzeker. Ik wist even niet hoe te reageren. Het klonk wel als muziek in mijn oren, want het was inderdaad al lang niet meer zo aangenaam qua temperatuur in de wagon. Ik giechelde, want ik vond het wel een leuke gedachte. En attent.

"Nee, helemaal niet," antwoordde ik nog half giechelend. "Nu moet je moet je wel nog de daad bij het woord voegen hé."

"Ja, geen woorden maar daden," debiteerde Tom, daarbij met een wijsvinger in de lucht wijzend. Hij leek alweer over de eerste schrik van zijn reactie van daarstraks heen. Zo was het goed.

Ik nestelde mij knus onder het deken, dat hij galant voor mij openhield. Het was vreemd. Normaal zou ik zo'n dingen nooit doen. Maar na wat er de laatste tijd allemaal aan het gebeuren was thuis, had eigenlijk wel nood aan wat compromisloze affectie. En nu zat ik hier, op de trein, onder een deken met iemand die ik nog maar pas kende. Het voelde niet vreemd aan, integendeel. Voor ik het goed en wel besefte had ik mijn hoofd al tegen zijn schouder genesteld en lag mijn hand op zijn borst. Hij legde zijn hand beschermend rond mijn middel. Het was vast enkel omdat ik anders met mijn volle gewicht op zijn arm lag dat hij het voor zijn gemak zo deed. Maar ik beeldde mij in dat het als bescherming was. Dat kon ik wel gebruiken...

groet,Emilie