Tergend traag trekken talloze tijdseenheden toertjes (waaw een alliteratie op mijn blog!) Het gaat me traag.
Te traag.
En heb ik het gevoel dat iedereen op me wacht.
Mijn lief wacht al 3 jaar om verder te gaan met zijn leven of liever een leven met mij.
Mijn ouders wachten al jaren tegen dat ik het huis zou uit zijn en zij eens aan een leven kunnen beginnen zonder gestudeer en extra kosten.
Ikzelf wacht om een nieuw levensstadium in te gaan.
Ik hang zo een beetje ergens te hangen, tussenin.
Terwijl 'de rest' mij voorbijhaast.
Ik wil een nieuwe bladzijde, een nieuwe wind.
Maar vooral dat gewacht van andere op me weegt zwaar. Soms voel ik me zelfs schuldig.
"oh jong profiteert er toch van, tis zo leuk als ge studeert, kijkt naar mij, ik heb geen moment rust meer, kben net een week op vakantie geweest en de dag dat ik 1 sec thuiskwam hingen ze alweer aan mijne telefoon!" zei mijn vriendin/veterinair Valerie me onlangs zelfs een beetje kwaad.
"Ik mis de tijd dat ik nog studeerde" vertelde Tom me al meerdere maal.
"Wacht maar tegen da ge kinders gaat hebben da aan u rok staan te trekken en u huis gaat moeten onderhouden" zegt mijn oma zo'n 2 x per week.
Zucht en eigenlijk hebben ze gelijk. Ze hebben zo zeker gelijk. Overschot van!
De tijd tikt en ouder worden is niet fijn.
Dus eigenlijk ben ik gewoon belachelijk onnozel maar dit is hoe ik me voel en me niet wil voelen.
Want ik ben anti-haast.
Ik ben het al zodanig gewoon dat ik overal de laatste in ben...de laatbloeier der laatbloeiers.
Ik kijk door mijn raam en zie aan de oever mijn grote vriend de reiger met weloverwogen pas en spiedend oog het wateroppervlak doortrekken. In slow-motion haast.
Zonder besef van tijd, de natuur kent geen tijd.
En enkel met naar buiten te kijken ben ik te sussen.
Terwijl er vanbinnen af en toe onrust opsteekt.
Niets hoeft.