Oma en opa op hun trouwdag: het mooiste koppel van heel de gemeente naart schijnt (ziene keer nr mijne opa wa een hottie ihihi)Dit weekend was ik superblij een mapje op mijn laptop terug te vinden waar ik het bestaan niet van afwist. Waarschijnlijk iets van mijn zus toen ze nog op mijn laptop haar schoolwerk deed. Allemaal foto's van mijn oma (en opa RIP). De mooiste foto kon ik hier niet uploaden (damn you blogger): een foto van oma en ik als ik klein was, op stap met mij in de 'voiture' (met een geel parasolletje) Echt supercute foto.
Al die fotos roepen heel veel op bij mij. Vroeger keken mijn zus en ik altijd urenlang in oma's fotoalbums en bestookten haar met allerlei vragen. Ik herinner me zelfs nog de geur van die albums :)! Bon, ik ben van plan wat meer van mn fotos af te printen ipv op mijn computer te bewaren want niks gaat boven een echte foto waar je kan aan friemelen en in doosjes kan bewaren en weer bovenhalen als je eens zin hebt.
Oma (links) en haar zus op plechtige communnie
Oma nu: 87 jaar (en khoop dat ze nog lang hier mag blijven!) :( 
4 opmerkingen:
Hey, inderdaad nog zeer toffe foto's. uw overleden opa ziet er inderdaad "pretty fly" uit voor "in diene tijd". Het zit in de genen allé ;).
Zelf heb ik geen contact met mijn grootouders. Langs vaders kant overleden toen ik een klein kind was en langs moeders kant een familieruzie. heb ze al 8 jaar niet meer gezien, laatst dat ik ze heb gezien was met een slaande ruzie en vonden zij mij een arrogante 17-jarig rotjoch (al had ik mijn gegronde redenen om toen compleet pissed te zijn, zeker toch als ze in het openbaar waar uw beste vriendin bijstaat u beginnen uit te maken en uw ouders en broers te beledigen, ze hadden er wel niet op gerekend dat ik daarna nog het lef zou hebben om hun eens een privé bezoek te gaan brengen). Eigenlijk de jaren ervoor had ik er ook al weinig contact mee, dus missen doe ik ze niet echt, ik betwijfel of ik ze nog wel direct zou herkennen als ik ze zie.
Dit jaar heb ik wel een verjaardagskaartje gekregen van hen, met de boodschap "gelukkige 25e verjaardag vanwege peter en meter?". En dan dat stomme vraagteken op het einde hé, zo stom. Zijn echt zo'n zaken waar ik mij dus niet mee kan bezighouden ze. Altijd die intriges en roddelaarij. Mijn ma zeker, die is daarvan echt bezeten van die familieruzie (tja, tis ook langs "haare kant"). Als ze iets te weten komt, kan ze daar avonden aan een stuk over doorgaan, allemaal niet aan mij besteed. Voor mij al lang een afgesloten hoofdstuk, eentje dat ik niet mis, aangezien ik het nooit goed gekend heb. Al kreeg ik altijd wel massa's ijskreem als ik daar op bezoek was (wat ik er nu dus kan gaan aflopen!!!).
Zover mijn familiekroniek ;)
Ik hoop voor jou dat ze er nog lang is. Maar het kan zo snel gaan. De grootouders van langs mijn vaders kant zijn beide erg jong gestorven, dus nog lang voor ik was geboren. En de ouders van mijn moeder zijn echt prachtige mensen. Mijn pepe is in oktober 2006 overleden. Hij had kanker gehad, maar was min of meer erdoor geraakt. In ieder geval, dat dachten we. Het was blijkbaar terminaal, maar de dokters hebben dat nooit verteld. En zoveel te beter eigenlijk. Want tot een week voor zijn dood zijn mijn grootouders nog kunnen weggaan, en gaan eten met vrienden, naar de koers gaan, noem maar op. Twas zo dat ik iedere vrijdag na mijn werk eens binnensprong (en nu nog trouwens, ook al is het helemaal niet op mijn weg meer sedert ik veranderd ben van werk). En die vrijdag kreeg ik een berichtje van mijn moeder dat ik niet moest stoppen, dat hij in de kliniek was. Nuja, goed, kon zijn hé. Maar 's avonds hebben ze mijn ouders en nonkels ingelicht dat het heel snel zou gaan, hoewel hij op dat moment nog heel lucide was. Ik zat zelfs op een optreden die avond, dus da zou ik zeker al nie doen als ik dat had geweten natuurlijk. De zaterdagvoormiddag heeft hij dan afscheid genomen van mijn ouders en nonkels enzo. 's Middags is mijn vader mijn broer en ik dan komen wekken om te zeggen dat als we hem nog eens wilden zien,dat we beter konden opstaan dan. Koude douche natuurlijk. We zijn dan nog eens geweest, maar toen was hij al niet meer bij bewustzijn. Ik zie mij nog zitten aan dat bed. Echt kijken en observeren en beseffen dat het de allerlaatste keer was dat ik hem levend zag. Mijn broer huilde zachtjes, ik niet. Ik keek alleen maar en probeerde dat beeld op mijn netvlies te branden. We zijn vertrokken toen mijn twee nichten toekwamen en toen was het aftellen. We waren een uurtje of twee thuis toen we al telefoon kregen van mijn vader dat hij al was overleden. Precies of hij had nog even gewacht...
't is nu al meer dan een jaar geleden, maar ik denk nog zo vaak aan hem. Zelfs vandaag nog. Ik liep op de parking van het bedrijf tussen de verschillende type maaiers omdat ik iets moest uitzoeken. Dat zijn indrukwekkende en grote machines, echt waar, en als je daar op zo'n parking loopt waar er honderden staan bijna, dan is dat echt indrukwekkend. Toen dacht ik: mocht pepe mij hier zien lopen, hij zou zo trots zijn op mij. Want hij was zelf een knutselaar en superhandig enzo. De kilometers die wij met zijn zelfgemaakte go-carts hebben gereden... niet te tellen.
En ondanks hetgeen ik in de kliniek probeerde op te slaan, denk daar bijna nooit meer aan. Wel aan de week ervoor, toen ik vertrok van bij hen thuis. Hij kwam altijd mee naar buiten omdat hun oprit lang en smal was, en dan kwam hij mee om even te kijken of het veilig was om de straat op te draaien achterwaarts. Dus het laatste beeld dat ik heb is dat hij daar staat aan de brievenbus, en zwaait naar mij. Dat wil ik echt bewaren.
ik mis hem
groet en kus,
Tom
Ja de herinnering aan hem nog levend en zwaaiend naar u moet ge echt koesteren tom. Tis toch normaal dat we die akelige beelden (in kliniek, sterfbed,..)et liefst zo snel mogelijk zouden vergeten, zo kennen we onze grootouders ni é.
Triest maar tegelijk maakt het me blij. Jullie hebben allemaal afscheid kunnen nemen en het lijkt me niet dat hij veel afgezien heeft.
Ik wil dat mijn oma ook een mooie dood sterft, het liefst in haar bedje in haar huis.
Ja, het gedacht dat ik daar ook nog door moet brrr.
Ben nog maar weinig geconfronteerd geweest met verliezen van mensen dage graag hebt in mijn leven (of twas als ik nog heel klein was maja da tel nie) en ik heb er echt heel veel schrik voor.
Daarmee probeer ik nu alles voor mijn oma te doen wat ik kan.
Haar droom is nog eens de zee zien. (ze is mss al 40 jaar niet meer nr zee gegaan) maar ze kan niet zo goed lopen.
Ik ga er eens voor zorgen dat ze de zee nog een keer kan zien.
Groetjes
moet je zeker eens doen Maxie. En liefst zo snel mogelijk eigenlijk :)
Eigenlijk hebben wij niet echt afscheid meer kunnen nemen, omdat hij zwaar onder de medicatie zat de namiddag. We hebben niet meer kunnen praten. Zo nu en dan deed hij nog wel eens de ogen open, maar dat was het ook. En het is waar dat je liefst die beelden uit de kliniek vergeet. Maar ik weet nog dat ik in de kliniek zelf daar heel erg bewust mee bezig was. Echt observeren. Kzegget, mijn broer keek zoveel mogelijk weg. Ik zat echt te staren bijna, hoe raar het ook klinkt. In het mortuarium was dat ook zo. Mijn broer wilde zeker nog gaan kijken, ma na een paar minuten was dat voldoende voor hem. Voor mij niet, ik ben blijven kijken en staren. Heel vreemd eigenlijk, vooral omdat het zo bewust was. Zo van, ik moet hier alle details zien. Ik vind het vreemd.
Echt veel verlies heb ik ook nog niet echt meegemaakt. Mijn grootvader een nicht van mij. Die is overleden aan leukemie toen ze 22 was. In juni afgestudeerd, werk op zak en in september was ze al dood. Verschrikkelijk. Het is ondertussen al een jaar of 9 terug bijna. Ik herinner haar nog echt zoals ze was: altijd opgewekt en vrolijk en grappig. Ik ben niet naar het ziekenhuis gegaan toen ze op sterven lag, gewoon om dat beeld niet te bezoedelen eigenlijk. + dat ik toen zelf nog maar een jaar of 18 was, en dan kijk je mss inderdaad nog anders naar de dingen. Maar ik heb geen spijt van mijn beslissing toen, en ook niet om van mijn pepe wel te gaan.
Maar goed, tijd om wat leukere dingen hé. Neem je oma maar eens mee naar zee bij een komende mooie lentedag. En het feit dat ze wat moeilijker te been is moet je niet tegenhouden hé, daar zijn genoeg hulpmiddelen voor. Je moet dan maar eens weten hoe de ijscreem op de dijk smaakte ;)
groet,
Tom
Een reactie posten