Caché: ****

Caché

Gisteren samen met mijn zus naar de thriller Caché gekeken. Dit is mijn 2de Haneke-film (naast La Pianiste) die ik zie, voor mijn zus haar 3de (zij zag ook nog Funny Games). Ik was eigenlijk al benieuwd naar deze film sinds hij enkele jaren geleden pas voorgesteld werd op Cannes. En dat omwille van het feit dat 2 van mijn favoriete franse acteurs meedoen: Daniel Auteuil (la fille sur le pont! le huitième jour!) en Juliette Binoche (Chocolat,...). Ik vind de film zeer, zeer goed. Eigenlijk is het grappig want het thema is krak hetzelfde als dat van Atonement (de film die ik hiervoor zag), maar dan in een volledig andere vorm gegoten zodat je ze niet met elkaar kan vergelijken. Hoe gaat iemand om met een misdaad/streek die hij als kind gepleegd heeft? Hoe onschuldig is een kind? Hoe ga je als volwassene om met de gevolgen? Wel, in dit geval gaat het personage van Daniel Auteuil (Georges) er heel slecht mee om. Hij en zijn gezin worden plots onophoudend bestookt met anonieme brieven, telefoontjes en tapes waarop te zien is dat ze door iemand in de gaten gehouden worden. De anonieme beller geeft steeds meer tips en al snel ziet Georges zich genoodzaakt de antwoorden te gaan zoeken in zijn verleden. Jeugdtrauma's worden bovengehaald en hééél geleidelijk begint het Georges (én de kijker) te dagen. Alhoewel, antwoorden...eigenlijk krijg je helemaal geen antwoorden. Ook had ik al snel door dat deze film een open einde ging hebben. Normaal kan ik me irriteren aan té vage films (je moet als regisseur nu ook niet ALLES aan de verbeelding van de kijker overlaten vind ik), maar in dit geval gaf het niet. Het klopte. Haneke zelf kon het mooi verwoorden: "Als je een boek leest, maak je zelf de film ervan in je hoofd. Als je een film kijkt, krijg je alle beelden maar weinig regisseurs laten de kijker er nog zelf een deeltje verhaal bij maken. Dat is wat het interessant maakt." Het was zelfs niet meer belangrijk wie die stalker dan wel mocht zijn, het ging 'm om andere dingen: het geweten/schuldgevoel van Georges (moest hij zich schuldig voelen voor het miserabele leven van een ander?), de communicatie tussen hem, zijn echtgenote en zoon, de leugens, het zichzelf wijsmaken en het verbergen (caché...) van dingen. Daar de film zo plots en onverwacht 'gedaan' was, konden mijn zus en ik ons niet houden om eens naar het interview met Haneke te kijken, want we zaten nog met hopen vragen. Daar vertelde Haneke iets over het eindbeeld van de film en over een paar details van het eindbeeld: "50 procent van mijn publiek had het door en 50 procent niet". Teleurgesteld dat we bij de laatste groep hoorden (we zijn nochtans, mag ik zeggen, getraind in het zien van details & dubbele betekenissen!), spoelden we even terug naar dat eindbeeld en inderdaad hij had gelijk: er zit meer in dan je denkt! Dus als u de film ooit ziet, laat me weten tot welke 50 procent jij hoorde! Score: 4/5